(20 Kasım 2020)
Bir ışık yakmak isterken ırkımıza
Yeni bir hayat yaratırken ruhumda
Sesimi kaybettim ben
Şu koca dünyanın karmaşasında
Sesimi kısa kısa
Konuşmadan susa susa
İçimde tuta tuta
Sesimi kaybettim ben
Sesimi kaybettim
Radyo dalgaları cızırtılardan
arındıkça
Sesimi kaybettim,
Hayat kelimelere sığmaya başlayınca,
Sesimi kaybettim…
Sayfalar beni özgürlüğe uçurmuyor
artık
İşkence veriyor bana
Onları çok kokladım ama
Hala gül kokusunu ayırt edemem
menekşeden
Bozkırı kırdan
Yer elmasını “kızıl elma”dan
Şiir yazamamak kahrediyor beni
Kokular silik,
Manzara silik,
Renkler silik,
Sesim yitik…
Bağırmak istiyorum otoyollarda
Fısıltımı bile yutuyor asfalt oysa
Sesimi kaybetmişim…
Anlamışsınızdır belki,
En çok da
Bu koyuyor bana…
Sesimi kaybettim ben
Kendi şarkılarımı yazamayacak mıyım?
Türkülere anlam katamayacak mıyım?
Müziğe bir ruh veremeyecek miyim?
Bozkırlarda…
Kırlarda…
Dağlarda…
En azından
Tavan arasında?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder