DERMİŞİM

(16 Mayıs 2019)

I

Artık iftira attırmıyorum Dünya’ya

Hain olup da aldatılan olmayı

Olsa olsa

Bir insan başarır

Çam kozalakları gibi çatırdarız üstümüze basılınca

Ve ancak onlar gibi yanarız

Her pembeyi pembe görür

Her siyahı siyah sanırız

Ama hayatı göremeyiz

 

II

Hayatın karekökünü alıp

Köklerine anlaşılmaz formüller yazdık

Sonra hesaplayıp aldığı kaloriyi

Onu diyete zorladık…

Uykularımız artık küstüm çiçeği kokuyor

Ellerinde ısırgan otları açmış

Kalbini algler sarmış…

 

III

Mısralarım yakında aforoz edecek beni

Kalbim mehtapta yanmış, esmerleşmişken

Acaba diş tellerimi beynime takabilir miyim?

Gülbeşekeri sevebilir miyim çalıkuşu öterken

Ya kalbim vicdanımı zorluyorsa?

Ya beynim artık bir tutsaksa?

“Ergen cesetleri” yoksa kollarımda

Düşünüp de konuşmak zor mu?

Pek yaman bir vicdan benimki, pek acımasız

Bana da Antonio’ya yoldaş olmak düştü

Dünya sahnesinde…